காதலென்பதில்லாத நாளொன்றில்....

காதலென்பதில்லாத நாளொன்றில்...




சிறு பிள்ளையாய் இருந்தக்கால்
பள்ளியருகே ஆலமரத்தின்
விழுதுகள் பிடித்து
விளையாடிச் சென்ற நாட்கள்
இன்றும் கண்களுக்குள் மறையாமல்.

ஏரித் தண்ணீரில்
எல்லோரும் நீந்துகையில்
கரையருகே குளித்தவாறே
தலையெண்ணியிருந்த நாட்களை
எண்ணுகையில் உள்ளமெல்லாம் ஈரமே.

நேற்றின் பசிய எண்ணங்கள்
ஏக்கமா, பாசமா? காதலும்தானே?
எண்ணிப் பார்க்கையில்
எல்லா நாட்களுமே
காதலில் நிழல் கண்டிருந்திருக்கின்றன.

அன்னையின் பாசம் காதலே
தந்தையின் அன்பு காதலே
உடன்பிறப்பின், உறவின் பரிவும் காதலே
கற்பித்தவனின் கண்டிப்பும் காதலே
கண்டு மனம் கொண்டவளின் மணமும் காதலே.

நட்பின் சேர்க்கையெல்லாம் காதலே
பிள்ளையின் ஏக்கமும் காதலே
நிராகரிக்கப்பட்ட கணங்களும்
தராமல் மறைக்கப்பட்ட காதலே
வெற்றியின் வருடலும்
தோல்வியின் தழுவலும்
காதலல்லாமல் வேறென்ன?

இந்தக் காதலென்பது
இல்லாமல் போயிருந்தால் என்னவாயிருக்கும்?
யோசித்துப் பார்க்கிறேன்.
நிச்சயம் அந்த ஆலமரத்திற்கு
விழுதுகளில்லாமல் போயிருக்கும்.

இந்தக் காதலென்பது சிலருக்கு
சிறகு விரிக்காத நாளொன்றில்
மண்ணில் மனிதர் பலர்
மழலை மறந்திருப்பர்,
நிதானம் இல்லாது போயிருப்பர்,
பிள்ளைத்தனம் இழந்துபோய் கல்லாயிருப்பர்,
பணம் சுவாசத்தை வழிநடத்தும்,
துப்பாக்கிகளே புத்தகங்களாயிருக்கும்.

ஏன்
இன்று போல் இருந்திருக்குமோ?